نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• پورچیستا گشتاسبی اردکانی

دانشجوی دکتری زبانهای باستانی ایران/پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

چکیده

نیکلاس سیمز ویلیامز[1]
ترجمه از پورچیستا گشتاسبی اردکانی[2]
 
چکیده
بقای برخی اشکال مثنی ایران باستان در عملکرد «معدود»، شکل خاصی از اسم که فقط بعد از اعداد استفاده می­شود، به صراحت در سغدی تصدیق می­شود، همانطور که در سال 1979 در مقاله­ای تحت عنوان «درباره جمع و مثنی در سغدی» نشان دادم. در آن مقاله، فقط چند نکته در مورد انتقال احتمالی معدود در برخی دیگر از زبان­های ایرانی مانند پشتو و اوستایی بیان کردم. در طی سال­هایی که از انتشار آن می­گذرد، من و دیگران متوجه شدیم که فرم­هایی را که می­توان به عنوان معدود توصیف کرد، می­توان در خوارزمی و نیز در تعدادی از زبان­های جدید ایرانی، اعم از شرقی و غربی یافت. ساخت واژه و واج­شناسی تاریخی بیشتر این زبان­ها کم شناخته شده است. در نتیجه، اگر کسی این شکل­ها را جداگانه ببیند، دستیابی به نتیجه قطعی درباره منشأ آن دشوار است. بنابراین، هدف اصلی این مقاله، جدا از تمایل به ادای احترام به همکار عزیز و برجسته­ام، جمع آوری تمام مطالب مربوطه در یکجا است تا بتوان به عنوان یک کل به آن نگاه کرد.
 
[1] Nicholas Sims-Williams
[2]  دانشجوی دکتری زبان­های باستانی ایران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی poorandoxt.m@gmail.com
 

عنوان مقاله [English]

Dual and Numerative in Middle and New Iranian

نویسنده [English]

• Poorchista Goshtasbi Ardakany

PhD Student in Ancient Iranian Languages ​​/ Institute of Humanities and Cultural Studies

چکیده [English]

Nicholas Sims- Willams
Translated to Persian:
 Poorchista Goshtasbi Ardakany
 
The survival of certain Old Iranian dual forms in the function of a“numerative”, a special form of the noun used only after numerals,is clearly attested in Sogdian, as I showed in 1979 in an article entitled“On the plural and dual in Sogdian”. In that paper I made only a few remarks in passing on the possible existence of numerative forms in someother Iranian languages such as Pashto and Ossetic. During the years which have passed since its publication, however, I and others have noticed that forms which could be described as numeratives can also be found in Choresmian, as well as in a number of New Iranian languages, both Eastern and Western. The historical phonology and morphology of most of these languages is little known. Consequently, if one views these forms in isolation, it is difficult to reach any definite conclusion about their origin. The primary purpose of this paper, therefore, apart from a desire to pay tribute to a dear and distinguished colleague, is to collect all the relevant material in one place so that it can be viewed as a whole.
 
[1] PhD student in Ancient Iranian Languages, Institute for Humanities and Cultural Studies       poorandoxt.m@gmail.com