%0 Journal Article %T مثنی و معدود در ایرانی میانه و نو %J فصلنامه پازند %I فاطمه نعیمی حشکوائی %Z 1735-2290 %A گشتاسبی اردکانی, پورچیستا %D 2020 %\ 02/20/2020 %V 15 %N 58 59 %P 102-115 %! مثنی و معدود در ایرانی میانه و نو %R %X نیکلاس سیمز ویلیامز[1]ترجمه از پورچیستا گشتاسبی اردکانی[2] چکیدهبقای برخی اشکال مثنی ایران باستان در عملکرد «معدود»، شکل خاصی از اسم که فقط بعد از اعداد استفاده می­شود، به صراحت در سغدی تصدیق می­شود، همانطور که در سال 1979 در مقاله­ای تحت عنوان «درباره جمع و مثنی در سغدی» نشان دادم. در آن مقاله، فقط چند نکته در مورد انتقال احتمالی معدود در برخی دیگر از زبان­های ایرانی مانند پشتو و اوستایی بیان کردم. در طی سال­هایی که از انتشار آن می­گذرد، من و دیگران متوجه شدیم که فرم­هایی را که می­توان به عنوان معدود توصیف کرد، می­توان در خوارزمی و نیز در تعدادی از زبان­های جدید ایرانی، اعم از شرقی و غربی یافت. ساخت واژه و واج­شناسی تاریخی بیشتر این زبان­ها کم شناخته شده است. در نتیجه، اگر کسی این شکل­ها را جداگانه ببیند، دستیابی به نتیجه قطعی درباره منشأ آن دشوار است. بنابراین، هدف اصلی این مقاله، جدا از تمایل به ادای احترام به همکار عزیز و برجسته­ام، جمع آوری تمام مطالب مربوطه در یکجا است تا بتوان به عنوان یک کل به آن نگاه کرد. [1] Nicholas Sims-Williams[2]  دانشجوی دکتری زبان­های باستانی ایران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی poorandoxt.m@gmail.com  %U https://www.pazand.ir/article_146594_98880de70e62059f1a6d13c4b1fff237.pdf