گلناز غفوری صالح؛ فروغ کاظمی
دوره 15، 58 59 ، اسفند 1398، ، صفحه 37-56
چکیده
امروزه سیاستمداران و مشاوران آنها به ویژگی طنز که نفوذ بیشتر پیام در ذهن مخاطب است، پی برده‌اند و سعی می‌کنند از این ابزار فن‌ّبیانی با اهداف گوناگونی بهره ببرند. در ایران علیرغم گرایشی که به طنز و طنز‌پردازی وجود دارد هیچگاه پژوهش مدوّنی در باب بررسی این راهبرد در زبان سیاسی کشور وجود نداشته است. بنابراین در پژوهش حاضر برآن شدیم ...
بیشتر
امروزه سیاستمداران و مشاوران آنها به ویژگی طنز که نفوذ بیشتر پیام در ذهن مخاطب است، پی برده‌اند و سعی می‌کنند از این ابزار فن‌ّبیانی با اهداف گوناگونی بهره ببرند. در ایران علیرغم گرایشی که به طنز و طنز‌پردازی وجود دارد هیچگاه پژوهش مدوّنی در باب بررسی این راهبرد در زبان سیاسی کشور وجود نداشته است. بنابراین در پژوهش حاضر برآن شدیم تا راهبرد طنز از منظر زبانشناختی در زبان سیاسی ایران را بررسی کنیم. بدین منظور سخنرانی‌های مقامات سیاسی از جمله رئیس‌جمهور و وزیر امورخارجه پیشین آقایان روحانی و ظریف و همچنین سخنرانی‌های نمایندگان در دوره دهم مجلس شورای اسلامی مورد بررسی قرار گرفته‌اند. برای تحلیل داده‌ها از نظریه طنز فن‌بیانی اندرسون (2007) که برای زبان سیاسی طراحی شده است، استفاده کرده‌ایم. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که در سخنرانی‌های مورد بررسی، در مورد مجلس شورای اسلامی طنز از جنس فن‌ّبیانی وجود ندارد و بیشتر از جنس عبارات خنده‌آور و پاسخ‌های آنی است که تنها در بخش طنز طبقه‌بندی می‌شوند. اما روحانی بیش از دیگران از طنز در مفهوم فن‌ّبیانی آن استفاده می‌کند. از میان استراتژی‌های فن‌ّبیانی نیز او بیشتر از استراتژی شخصی بهره می‌برد همان دسته از استراتژی‌های شخصی که این امکان را می‌دهند که مخالفانش را مورد انتقاد قرار دهد.